روایات مرتبط به سفیانی دوم

در نوشته قبلی به هویت و قیام سفیانی دوم، دشمن امام مهدی (َعج) پرداختیم و در ادامه به احادیثی از ائمه درباره سفیانی دوم خواهیم پرداخت.

اکنون برای شناخت سفیانی دوم و پی بردن به خباثت ذاتی و ناپاک بودن وی، به احادیثی که از پیشوایان بزرگوار اسلام رسیده است توجه فرمائید:

خروج سفیانی از زبان رسول الله(ص)

 در حدیثی که «حذیفۀ بن یمان» دربارۀ خروج سفیانی از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله روایت نموده، چنین آمده است که رسول خدا از فتنه و آشوبی که میان مردم مشرق و مغرب پدید می‌آید سخن به میان آورد و آن فتنه را متذکر گردید، و آنگاه فرمود:
در اثنایی که اهل مشرق و مغرب به هم در افتاده و سرگرم کشمکش و درگیری هستند، بناگاه سفیانی از وادی یابس بر آنها خروج می‌کند و بر آنان حمله می‌برد تا اینکه وارد «دمشق» می‌شود. آنگاه دو لشکر فراهم نموده، یکی از آنها را به طرف مشرق می‌فرستد و دیگری بسوی مدینه گسیل می‌دارد.
چون قسمتی از لشکریان او به سرزمین بابل (یعنی عراق) از شهری که جزء سرزمین لعنت شده است — یعنی بغداد — می‌رسند، بیش از سه هزار نفر را به قتل می‌رسانند و متجاوز از صد زن را مورد تجاوز قرار می‌دهند، و سیصد نفر از بزرگان بنی عباس را می‌کشند. 

لشکر سفیانی را تعقیب می‌کنند تا به آنها می‌رسند و تمام آنها را به قتل می‌رسانند، و اسیران و آنچه را که به غارت برده‌اند، از آنان باز پس می‌گیرند. اما لشکر دوم سفیانی به مدینه رفته و مدت سه شبانه‌روز دست به تاراج و غارت می‌زنند و آنگاه متوجه مکه می‌گردند و چون به سرزمین «بیداء» که جای ما بین مکه و مدینه است رسیدند، خداوند جبرئیل را می‌فرستد و می‌فرماید برو و آنها را نابود کن، جبرئیل هم می‌آید و با پای خود ضربتی به زمین می‌زند و خداوند به وسیله آن ضربت آنها را به زمین فرو می‌برد، و کسی از آنها باقی نمی‌ماند مگر دو نفر از قبیله «جهینه». 
و این است آن وحشتی که خداوند تعالی در قرآن کریم فرموده است:

(و لَوْ تَرَىٰ إِذْ فَزِعُوا فَلَمْ تَکُونَ فَوْتٌ وَأُخِذُوا مِن مَّکَانٍ قَرِيبٍ) 

بحارالانوار

حدیث امام علی (ع) درباره هویت سفیانی

در حدیث دیگری که از مولای متقیان امیر مؤمنان علیه‌السلام درباره نام و نسب سفیانی وارد شده چنین آمده است:
فرزند «هند» جگرخوار از جایی به نام «وادی یابس» یعنی بیابان خشک و بی‌آب و علف خروج کند. او مردی است میان قامت، و با صورت خشن، بدشکل و بدقیافه و دارای سری بزرگ و آبله‌روست. چون او را ببینی گمان می‌کنی «اعور» است (یعنی یک‌چشم)، یا یک چشم‌اش چنان نیز تنگ و نابینا است که انسان خیال می‌کند یک چشم‌اش است.
نامش عثمان و نام پدرش عنبسه و از نسل ابوسفیان است. او می‌آید تا به ارض - ذات قرار و معین - یعنی سرزمین هموار و پرآب می‌رسد و بر منبر قرار می‌گیرد. یعنی کرسی ریاست را اشغال می‌کند. 
درباره سرزمین «هموار و پر آب» بعضی گفته‌اند که مقصود از آن «دمشق» است، اما بعضی از احادیث وارد شده که سرزمین هموار، نجف و کوفه است، و مراد از «معین» یعنی پرآب، فرات است. 
ولی ظاهراً دمشق صحیح‌تر است، زیرا مطابق بسیاری از روایات وارد شده «دمشق» محل اصلی فرمانروایی سفیانیاست که آن را با یک کودتا اشغال می‌کند و سپس به تسخیر جاهای دیگر می‌پردازد. و بعید هم نیست که مقصود از سرزمین هموار و پرآب، نجف اشرف باشد، زیرا همانطور که در حدیث رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله گفته شد، حدود تعدی و تجاوز سفیانی بعد از شام، عراق است، و مخصوصاً با بغض و عداوت و کینه‌ای که با دوستان اهل بیت علیهم‌السلام دارد، تمام همت او کشتن شیعه، و قتل و غارت و خونریزی در نجف اشرف است.
بحارالانوار
 

 در یکی از خطبه‌های منسوب به امیرالمؤمنین علیه‌السلام درباره رفتار زشت و ناپسند سفیانی و جنایات وحشتناک که مرتکب می‌شود چنین آمده است:
«سفیانی» بخاطر بغض و کینه و عداوتی که با آل محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله دارد، هر کسی را بیابد که نام او محمد و علی و حسن و حسین و جعفر و موسی و فاطمه و زینب و مریم و خدیجه و سکینه و رقیه باشد به قتل می‌رساند، تا جایی که
بچه‌های کوچک و اطفال خردسال را پیش او جمع می‌کنند و او دستور می‌دهد تا روغن زیتون به جوش آورند. آن بچه‌های کوچک به او می‌گویند: «اگر پدران ما به تو مخالفت ورزیدند، گناه ما چیست؟» و او اعتنا نمی‌کند و هر کسی که آن نام‌ها را داشته باشد، می‌جوشاند. سپس به طرف کوفه حرکت می‌کند و در میان شهر، همچون چهارپایان به گردش می‌پردازد و همانگونه که با اطفال رفتار نمود، با دیگران هم به همان نحو رفتار می‌کند. و هر کسی که نام او حسن یا حسین و امثال آن باشد، بر دروازه به دار می‌آویزد...  این خطبه طولانی است

بشاره الاسلام

.

.

.

اللهم عجل لولیک الفرج

گروه عاشقان امام مهدی (عج) در پیامرسان ایتا

سفیانی کی خروج می‌کند؟-بررسی به مدرک احادیث ائمه (ع)