تاریخچه رژیم جعلی اسراییل

مروری بر جنایات و ظلم های مستمر اسرائیل بر مردم فلسطین
تاریخچۀ رژیم جعلی اسرائیل به چه زمانی برمی‌گردد؟

کشور جعلی اسرائیل در ماه مه سال ۱۹۴۸ به دنبال جنگ جهانی دوم و هولوکاست ایجاد شد اما درگیری‌هایی که از آن تاریخ تاکنون میان اسرائیلی‌ها و فلسطینیان در جریان بوده به زمانی بس دیرینه‌تر از آن برمی‌گردد. ناپلئون بناپارت در سال ۱۷۹۹ و هنگام محاصره «عکا» در جنگ با امپراطوری عثمانی ایده‌ی ایجاد یک کشور یهودی‌نشین در اراضی فلسطین را پیشنهاد کرد که ۴۱ سال بعد یعنی ۱۸۴۳ ایده بناپارت آرام آرام به ثمر نشست. در این سالها ثروتمندان اروپا یهودیان را تشویق می‌کردند که در فلسطین آبادی‌های یهودی‌نشین ایجاد کنند. به تدریج در سال ۱۸۸۵ با ادامه‌ی مهاجرت یهودیان اروپایی به فلسطین واژه‌ی «صهیونیسم» توسط تئودور هرتسل خلق شد. صهیونیسم اشاره به جنبش سیاسیِ طرفدار بازگشت یهودیان به سرزمین مقدس یعنی فلسطین دارد. به تدریج تا سال ۱۹۱۰ حدود ۱۰ هزار هکتار زمین در «مَرج بن عامر» در شمال فلسطین خریداری شد که در نتیجه‌ی آن، ۶۰ هزار کشاورز محلی ناگزیر از ترک منطقه شدند و جای خود را به مهاجران یهودی از اروپا دادند.

بیانیۀ ننگین بالفور
تا اینکه در سال ۱۹۱۷ ارتش انگلستان بیانیۀ بالفور را صادر کرد. بیانیه بالفور، : Balfour Declaration بیانیه‌ای تاریخی است، که دولت بریتانیا و در خلال جنگ جهانی اول مجوز ایجاد یک «خانه ملّی برای مردم یهود» در فلسطین را صادر کرد. متن این بیانیه در ۹ نوامبر (۱۹۱۷) در مطبوعات منتشر شد. به این ترتیب آرام آرام بر تعداد یهودیان مهاجر افزوده شد. با ورود هرچه بیشتر مهاجران یهود برای اسکان همیشگی در منطقه که جمعیت آن‌ها از ۴ هزار به ۶۰ هزار نفر افزایش پیدا کرده بود اعتراض‌های مردم فلسطین را بیشتر از پیش برمی‌انگیخت تا اینکه در سال ۱۹۳۵ به اوج خود رسید که موجب کشته شدن صدها نفر از اعراب و یهودیان شد.

هبه کردن بخش عظیمی از خاک فلسطین توسط سازمان ملل به اسرائیل
سرانجام در سال ۱۹۴۷ در قطعنامه‌ی شماره‌ی ۱۸۱ مجمع عمومی سازمان ملل پیشنهاد شد کشور جدیدی از فلسطین ایجاد شود: یک کشور محل اسکان یهودیان و کشور دیگری متعلق به اعراب. اما فلسطینیان این قطعنامه را با اشاره به اینکه در آن هنگام ساکنان یهودی منطقه چیزی بیش از ۵.۵ درصد اراضی آن را در اختیار نداشته و در نتیجه حق دریافت ۵۶ درصد از اراضی و مشروعیت بین‌المللی منتج از آن را ندارند، رد کردند.

طبق سند رسمی سازمان ملل در خصوص خرید زمین‌های فلسطینیان تا زمان تاسیس اسرائیل به سال ۱۹۴۷ از ۱۳ میلیون دونم (دونم، واحد اندازه‌گیری زمین در امپراطوری عثمانی بود که معادل هزار متر مربع می‌شود) تنها یک ملیون و هشتصد پنجاه هزار دونم از سرزمین فلسطین خریداری شده بود. بنابراین وقتی اسرائیل به عنوان یک کشور به رسمیت شناخته شد که فقط صاحب حدود یک هفتم (۱۴ درصد) سرزمین‌های فلسطین بود.

اما سازمان ملل ۶۰٪ زمین های دیگر فلسطین را نیز به یهودیان داد. همین مساله منجر به جنگ داخلی میان طرفین یهودیان و فلسطینیان شد. اما این درگیری ها نیز به نتیجه نرسید تا آنکه با پایان قیمومیت بریتانیا بر فلسطین، کشور اسرائیل در تاریخ ۱۴ مه سال ۱۹۴۸ تاسیس و بلافاصله توسط ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی به رسمیت شناخته شد. اما این حرکت به جنگ خونین اعراب و اسرائیل و قیام سه هزار جنگجو علیه این کشور جعلی و فرار ۷۰۰ هزار فلسطینی به اردن، لبنان، سوریه، ساحل غربی و غزه انجامید که بیشتر آنها هرگز از حق شهروندی برخوردار نشدند.

جابه‌جایی مردم فلسطین در آن تاریخ تا به امروز همه‌ساله به عنوان «روز نکبت» (فاجعه) با راهپیمایی و تکان دادن کلید خانه‌هایی که آوارگان پشت سر گذاشته و هنوز امیدوارند به آن بازگردند، یادآوری می‌شود.

سرباز زدن مکرر اسرائیل از قطعنامه‌های مجمع عمومی سازمان ملل
در دسامبر سال ۱۹۴۸ مجمع عمومی سازمان ملل در قطعنامه‌ی ۱۹۴ تصریح کرد که حقوق فلسطینیانی «که می‌خواهند به خانه‌هایشان بازگشته و در صلح با همسایگانشان زندگی کنند باید در اسرع وقت به آنها اعطا شود». اما اسرائیل این نظریه را تحت لوای اینکه ماهیت کشور جدید اسرائیل را در معرض تهدید قرار می‌دهد، رد کرد. اسرائیل در سال ۱۹۸۴ طی یک عملیات نظامی گسترده و قبل از امضای قراردادهای آتش بس، مناطق فرعی یافا، رمله، حیفا، ناصره، بیسان و طبریه و بخش قابل توجهی از مناطق عکا و صفاد را تصرف کرده بود.

صدور قطعنامۀ ۲۴۲ و ۳۳۸ شورای امنیت و باز رد این قطعنامه توسط رژیم جنایتکار صهیونیسم
پیشروی ارتش اسرائیل اما تا همینجا پایان نیافت. اسرائیل در نوار غزه، ساحل غربی رود اردن، ارتفاعات جولان و صحرای سینا را نیز تا سال ۱۹۶۷ اشغال کرد. اینگونه بود که اسرائیل با پیشروی‌های نظامی آرام آرام حدود ۷۷ درصد خاک فلسطین را اشغال و مردمانش را به جلای وطن مجبور کرد. همین مساله بار دیگر موجب بروز برخوردهایی خونین و صدور قطعنامه‌ی ۲۴۲ شورای امینت شد که این حرکت را اشغال اراضی (فلسطینیان) خوانده و خواهان خروج نیروهای اسرائیلی از منطقه شد، اما این قطعنامه نیز کلا نادیده انگاشته شد.

به دنبال برخوردهای گسترده‌تر سربازان فلسطینی در اردن در «سپتامبر سیاه» سال ۱۹۷۰، شورای امنیت قطعنامه‌ی ۳۳۸ را صادر کرد که در آن خواهان آتش‌بس و بار دیگر خروج اسرائیل از اراضی اشغال‌شده سال ۱۹۶۷ شد. اسرائیل بار دیگر از پذیرش این قطعنامه سر باز زد. و از آن سال تاکنون اسرائیل نقشۀ بیرون کردن همۀ فلسطنیان از سرزمین‌هایشان را در سر می‌پروراند.