توقيع به افتخار عثمان بن سعيد و پسرش محمد بن عثمان از ناحيه‌ي مقدسه صادر شده است

طلوع خورشید - توقیع_مهدوی۹

شيخ صدوق در «کمال الدين» مي نويسد: اين توقيع به افتخار عثمان بن سعيد و پسرش محمد بن عثمان از ناحيه‌ي مقدسه صادر شده است. اين توقيع را سعد بن عبدالله اشعري روايت کرده است. شيخ ابوعبدالله جعفر - رضي الله عنه - مي گويد: من آن را به خط سعد بن عبدالله اشعري - رضي الله عنه - ديده ام و توقيع اين است که:

«خداوند شما دو نفر را در راه بندگي خود موفق و بر دين مقدسش ثابت بدارد و شما را با آنچه موجب خشنودي اوست، نيکبخت گرداند. آنچه گفته بوديد که «ميثمي» از «مختار» و گفتگويش با شخصي که او را ملاقات کرده بود و استدلال کرده بود که پدرم امام حسن عسکري (عليه‌السلام) جانشيني غير از جعفر بن علي (جعفر کذاب) ندارد و او هم امامت او را تصديق کرده است، به ما رسيد؛

و از تمام مضمون مکتوبي که از آنچه دوستان شما درخصوص او به شما خبر داده بودند، به وي نوشته ايد، مطلع شديم. من از نابينايي بعد از روشني و از ضلالت بعد از هدايت و از عواقب سوء اعمال و فتنه هاي خطرناک به خدا پناه مي برم. خداوند عزوجل مي فرمايد:

«الم، احسب الناس ان يترکوا ان يقولوا آمنا و هم لا يفتنون»:

آيا مردم گمان کردند ما آنها را به مجرد اينکه گفتند: ايمان آورديم، رها مي کنيم، و ديگر امتحان نخواهند شد. [1].

چگونه است که به فتنه‌ي افتاده در وادي سرگرداني گام مي سپارند؟ و به چپ و راست منحرف مي شوند؟ از دين خود دوري گزيده اند يا در دين خود دچار ترديد شده اند؟ با حق در آويخته اند يا از روايات صحيح و درست بي خبرند؟ يا آگاهند و خود را به فراموشکاري مي زنند؟! مگر نمي دانند که زمين هرگز خالي از حجت نخواهد بود؟ يا ظاهر و آشکار، و يا غايب و پنهان!

مگر نمي دانند که امام‌هاي آنها، بعد از رسول اکرم (صلي الله عليه و آله) يکي پس از ديگري به طور منظم آمده و رفته اند. تا نوبت به امام پيشين - يعني، پدر بزرگوارش امام حسن عسکري (عليه‌السلام) - رسيد، که به فرمان خدا به اين مقام منصوب شد و بر جاي پدران بزرگوارش نشست و مردمان را به سوي حق و صراط مستقيم رهنمون گرديد.

او نيز قدم به قدم راه پدرانش را پيمود و سرانجام به جانشين خود عهد امامت را تسليم نمود. خداوند جانشين او را از ديده ها پوشيده داشت و جايگاهش را پنهان ساخت؛ و اين براساس مشيت خدا بود که در قضاي حتمي خدا گذشته و در تقدير الهي قطعيت يافته بود.

و اينک موقعيت او با ماست و دانش و فضيلت او در اختيار ماست. اگر خداوند اجازه دهد در مورد آنچه منع فرموده، و بر طرف سازد آنچه (غيبت) را که مقرر نموده، حق را به نيکوترين شکل و روشن‌ترين قالب آن عرضه مي نمايد و خود از پشت پرده ظاهر مي شود، و حجت خويش را اقامه مي کند، وليکن تقدير الهي شکست ناپذير، و اراده‌ي او ترديدناپذير است و از مشيت او نتوان پيشي گرفت.

بايد پيروي هواي نفس را به کنار گذاشته، براساس اعتقاد خود استوار بمانند و از آنچه که از ديده هايشان پوشيده شد، جستجو نکنند، تا به گناه نيفتند، و از آنچه خداي پوشيده نگه داشته، پرده برندارند تا پشيمان نشوند.

آنها بدانند که حق با ما، و در خاندان ما معصومين است؛ هيچ کس جز ما اين را نمي داند، مگر اينکه دروغگو باشد، و بر خدا افترا ببندد! جز ما کسي اين ادعا را ندارد، مگر اينکه گمراه و خيره سر باشد. بنابراين با اين مختصر که گفتيم به ما اکتفا کنند و ديگر توضيح بيشتر لازم نيست، و با اين اشاره قناعت نمايند.» [2]

منبع:
1- کمال الدين/ ج2/ ص510/ حديث 42/ باب توقيعات
2- بحار الانوار/ ج53/ باب توقيعات/ حديث19/ ص190